Τελευταίο αντίο στο φίλο που αρνήθηκε Διάγνωση & Θεραπεία

Χθες 9.30 το βράδυ ενώ ψιλόβρεχε έμαθα ότι ένας φίλος από τα παλιά «έφυγε».

Πόσο παλιά;

Τον γνώρισα στα πρώτα νυχτοπερπατήματα μου στο Πεδίο του Άρεως, και με μικρά ή μεγάλα διαλείμματα που χανόταν για τους δικούς του μαλακισμένους λόγους, κρατήσαμε την επαφή μας μέχρι τώρα.

Εσύ Κώστα δε μπορείς να ζήσεις εδώ, μου έλεγε όταν γνωριστήκαμε καλύτερα, μια μέρα θα πάρουμε οι δυο μας ένα αεροπλάνο και θα φύγουμε.

Αγρίμι και περιθωριακός φιλόσοφος, ψηλός και εξωτικός, αντιρρησίας των πάντων και πρεσβευτής του δικού του μοναχικού κόσμου. Είχε εμμονή με τη νύχτα και τις ιστορίες της, ήταν πρεζάκι του σκότους και της αμαρτίας, ρουφούσε τις εμπειρίες σαν οξυγόνο. Τι άλλο μπορώ να πω για τον Θανάση; Ερωτεύσιμος με μια μοναδική χροιά, λες και η γοητεία του πήγαζε από το γεγονός ότι κατέβηκε από ένα άλλο αστέρι...

Και, και, και και...
Τρελά γλέντια με τον Θανάση... Party animal μέχρι τελικής πτώσης. Θυμάμαι έφτιαχνε και στολές μερικές φορές για να βγαίνει έξω. Και εκείνο το γέλιο του... Τράνταζε τη γη με το στόμα να χάσκει ορθάνοιχτο προς τον ουρανό, γελούσε με τη ψυχή του...

Και τα δυο μεγάλα μάτια του πότε έριχναν αστραπές και πότε σκοτείνιαζαν από σύννεφα πάθους και πόθου...

Και γράφω τούτες τις γραμμές νευριασμένος οφείλω να ομολογήσω. Νευριασμένος με το πείσμα του να επιμένει στις γραμμές του, στη κοσμοθεωρία του, μια κοσμοθεωρία που τον οδήγησε μοιραία στην αγκαλιά του θανάτου.


Καλοκαίρι 2012, Ιούνιος και έχουν περάσει 4-5 χρόνια από την τελευταία φορά που είδα τον Θανάση....

Δεν απαντούσε στα sms, δεν σήκωνε τα τηλέφωνα. Το έκανε συχνά αυτό να χάνεται και να εμφανίζεται από το πουθενά...

Χτυπάει το τηλέφωνο και μια κοινή φίλη με πληροφορεί ότι ο Θανάσης είναι στο νοσοκομείο και μπορεί να πεθάνει.

Γνωρίζοντας τον Θανάση με τρόπο που ίσως δε τον κατάλαβε ποτέ κανείς κατάλαβα εξαρχής για ποιο λόγο βρέθηκε σε αυτή την κατάσταση.

Οροθετικός που ασθένησε...

Και δε πήγε ποτέ να διαγνωστεί από άποψη...

Έτρεξα αμέσως στο νοσοκομείο, βρέθηκα σε μπροστά σε μια σκιά εκείνου που κάποτε ήταν ο Θανάσης.

Τι κάνουμε μαν, του λέω, πως τα κατάφερες; Ξέρνα τα όλα.

Δακρύζει, με κοιτάζει κατάματα και μου ζητάει συγνώμη...

Εντάξει λέω, κόφτο, θα το περάσουμε μαζί, θα τα καταφέρουμε.

Μόνος στην Ελλάδα ο Θανάσης αν εξαιρέσεις πως τον φρόντιζε ένας Άγγελος από τη Γεωργία της πρώην Σ. Ένωσης. Μεγάλη ιστορία και αυτή, δεν είναι του παρόντος.

Επί ένα μήνα ήμουν κάθε μέρα νοσοκομείο να κάνω ότι μπορώ. Και οι συζητήσεις μας κατέληγαν με μένα πάντα νευριασμένο γιατί δε μπορούσα να καταλάβω την εμμονή του Θανάση να μη πάρει την αντιρετροϊκή θεραπεία...

Οι γιατροί δεν είχαν δει κάτι παρόμοιο για τα ελληνικά χρονικά, αλλά έκαναν τα αδύνατα δυνατά και τον γλύτωσαν. Τέλη Ιουλίου θαρρώ ήταν...

Εκεί έγινε και η τελευταία συνομιλία μας.

«Θανάση άκου, γλίτωσες στο παρά ένα και τώρα είσαι μια χαρά, αν θες να ζήσεις πρέπει να πάρεις τη θεραπεία, αν δε πάρεις τη θεραπεία σε λίγους μήνες θα ξαναμπείς νοσοκομείο και θα πεθάνεις. Αν δε θες να πάρεις τη θεραπεία τότε λυπάμαι αλλά δεν έχω δουλειά στη ζωή σου, θα εξαφανιστώ.»

Πολλοί με κατηγόρησαν για άκαρδο και σκληρό και ίσως να είναι και έτσι, αλλά δεν θα άντεχα να τον δω να ξανασβήνει λόγω μιας ηλίθιας εμμονής...

Εγώ όπως υποσχέθηκα εξαφανίστηκα και εκείνος γύρισε σπίτι. Όλο το καλοκαίρι και μέχρι παραμονή Πρωτοχρονιάς με έπαιρνε τηλέφωνο και εγώ δεν απαντούσα...

Να του πείτε πως αν δε πάρει τα φάρμακα δε πρόκειται να του μιλήσω γάβγιζα σε όλους.

01/01/2013 ώρα 12:02 το τηλέφωνο μου χτυπά...

Ο Θανάσης...

Λύγισα...

Ενώ φίλοι και συγγενείς ορμούσαν κατά πάνω μου να μου ευχηθούν καλή χρονιά απάντησα το τηλέφωνο...

Ένα λεπτό μιλήσαμε... όχι παραπάνω...

Δε ξέρω για ποιο λόγο αλλά του είπα ότι θα τον ξαναπάρω την επόμενη μέρα ενώ ήξερα καλά πως δε θα το έκανα...

Γράφω αυτά και το σώμα μου έχει μουδιάσει, και η ψυχή μου έχει μουδιάσει...

Θα πείτε μερικοί του γύρισα τη πλάτη και δε θα διαφωνήσω. Το έκανα, είμαι ένοχος σε αυτό.

Από τον Ιούλιο απλώς περίμενα τη μέρα που θα χτυπούσε το τηλέφωνο για να ακούσω πως ο Θανάσης υποτροπίασε και γυρνά στο νοσοκομείο για στερνή φορά.

Απλά μαθηματικά και όχι κάτι άλλο, έχω ψυχρή λογική ορισμένες φορές, αυτό είναι όλο.

11/01 μπήκε νοσοκομείο.

Θα ‘έρθεις; Με ρώτησε ο Άγγελος εκ Γεωργίας.

Όχι, απάντησα.

Τρεις φορές τον απαρνήθηκα το Θανάση, είχε έρθει φαίνεται το πλήρωμα του χρόνου.

Ο Άγγελος με ρώτησε πως μπορούσα να είμαι τόσο άκαρδος...

Μπορώ του γάβγισα!

Χθες γύρω στις 6 το απόγευμα μιλούσα πάλι με τον Άγγελο. Τρεις μέρες ήταν άυπνος στο προσκεφάλι του Θανάση.

«Να εύχεσαι να φύγει γρήγορα του λέω, αν είναι δυνατόν και σήμερα κιόλας»

Δε ξέρεις τι λες μου κραυγάζει ο Άγγελος, τι έχεις πάθει;

Και όμως εμένα ήταν η ευχή μου τούτη, να μη ταλαιπωρείται πιότερο. Να ησυχάσει.

Και να που έγινε, λυτρώθηκε το ίδιο βράδυ.

Ο Θανάσης πέθανε ακούω στο τηλέφωνο.

Ωραία, απαντώ...

Γράφω ακόμα με νεύρα, θα θελα να τον είχα μπροστά μου να τον χαστουκίσω γερά τον εγωίσταρο... Νεύρα και δάκρυα μαζί και η οθόνη θαμπώνει μπροστά μου. Κλαίω για μένα ή για αυτόν; Άγνωστο... Κλαίω σίγουρα που δεν είχα αρκετή πειθώ, που υπήρξα ανίκανος να τον μετακινήσω από τη θέση του. Κλαίω που ένα κομμάτι της ζωής μου έφυγε και έμεινα πιο πολύ λειψός. Έχω χάσει ανθρώπους και είναι πάντα η ίδια αίσθηση την ώρα που μαθαίνεις πως δεν είναι πια εδώ. Σαν να σου ξεσκίζουν βίαια ένα κομμάτι από τη σάρκα σου και ξέρεις πως δε θα ξαναγίνει. Ένα κομμάτι από δω, ένα κομμάτι από ‘κει και ακόμα και όταν πάψουν να αιμορραγούν σου αφήνουν τα σημάδια τους. Και όταν πιάνουν τα κρύα της ψυχής αυτά τα σημάδια σε πονάνε και σε καίνε και σου υπενθυμίζουν τις απουσίες της αγάπης...

Που ‘σαι Θανάση;

Βλάκα φιλόσοφε και αγαπημένε φίλε. Που πάντα αποζητούσες τον εντυπωσιασμό, ακόμα και στα στερνά σου...

Οι νοσοκόμες είχαν εξαφανιστεί από τον όροφο... Ήταν μόνο ένας τυπάκος με πολλά γένια, μπορεί και παπάς να ήταν, δε ξέρω. Έπρεπε να βοηθήσω να τον τυλίξουμε στα σάβανα...

Άπλωσα τα χέρια μου να του κλείσω τα μάτια και ήταν κάτι τρυφερό, το τελευταίο αντίο.

Και πάνω από τα ματωμένα και λερωμένα σεντόνια, μέσα σε ορμές αρρώστιας και θανάτου, αποχαιρετιστήκαμε βουβά, ήσυχα.

Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης.

Γεια σου Θανάση...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σώσον, Κύριε, τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου, νίκας τοις βασιλεύσι κατά βαρβάρων δωρούμενος...